Wie het snapt mag het zeggen

Mijn blog is chronologisch. Een deel van de inhoud is achterhaald door actuele kennis. 

Ik snap het. Wat een wirwar van politiek. Hoe meer ik lees hoe minder ik begrijp. Overweldigd door politieke blabla worstel ik door partijprogramma’s. Ik snap dus dat er maar weinig mensen zijn die hier iets van snappen. Dat snap ik.

De bruingespikkelde zespersoonstafel buigt bijna onder het gewicht van de partijprogramma’s van VVD, PVDA, Christenunie, D66 en het CDA.

Niet gehinderd door voorkennis besluit ik kritisch naar mezelf te kijken. Wat verwacht ik van mijn politieke partij?

Wat ik wil, waar ik voor sta.

Ik voel me thuis in Nieuwerkerk en heb weinig klachten over de samenvoeging met Moordrecht, Zevenhuizen en Moerkapelle. Sterker nog, ik houd van dorpjes. Het knusse, de winkelstraatjes en de ‘grote’ kleine verschillen die ieder dorp uniek maken.

Het liefst wil ik een dorpsvertegenwoordiger zijn. Maar met één mond spreken voor ruim 40.000 mensen? Dat is een uitdaging. Dus ik begin bij wat ik ken, wat ik weet, wie ik ben. Natuurlijk wel in combinatie met andere inwoners en combinatie met Zuidplas. Een ouder van een dreumes, een peuter en een kleuter. Een klant, een werkende, een vrijwilliger, een weggebruiker. Een inwoner.

Wat ik belangrijk vind is dat er geen geld weggegooid wordt.

Niet achterover leunen in de fauteuil die overheid of uitkering heet. Maar ook niet zomaar iedereen wegschoppen die daar door omstandigheden terecht gekomen is. Het is maatwerk. Het moet ook maatwerk blijven. Niet iedere werkloze, minder valide of oudere is gelijk. Wat een onzin dat één groep mensen dan wel op één manier behandeld worden. Ik denk trouwens wel dat maatwerk begint in de familie en kennissenkring. Niemand kent een kwetsbaar persoon beter dan de directe omgeving.

Tot slot wil ik de wereld goed achterlaten voor mijn kleintjes die zelf snel groot worden. Zij verdienen net zo’n groen met blauwe wereld als wij hebben.

En hondenpoep. Misschien geen directe rol voor de gemeente. Maar niets is smeriger dan met je kinderwagen, fiets of rollator door een verse flats rijden, dit niet doorhebben en vervolgens met je vieze wielen het schone huis binnenrijden. Of er flink in wegzakken met je profielzolen waarna je met een takje aan de slag moet.

Eigenlijk geen taak voor de gemeente. Zelfs geen extra taak voor de meeste hondenbezitters die de drollen van hun beestjes keurig in de hondenpoepbakken laten verdwijnen. Maar die paar mensen die het, om welke reden dan ook, vertikken om het bruine goedje op te ruimen. Die mensen wil ik toch vriendelijk vragen om hun (die hond kan er niets aan doen) hondenpoep uit te weg te ruimen. Zodat mijn peuter van 3 er niet met zijn loopfiets over uitglijdt waarna hij met zijn hoofd op het met poep besmeurde wieltje terecht komt.

Ja, ja, ik weet er zijn ook vervelende poezen. Dat is een discussie voor de volgende keer.

Samenvattend

Geen geld over de balk smijten. Zeker als het er niet is.

Eigen verantwoordelijkheid. We zorgen voor elkaar. Alleen in uiterste gevallen is de gemeente een vangnet.

Maatwerk

Met deze kennis stort ik me weer op de wirwar van partijprogramma’s.